Tag: Performance

Four Sisters is een openbare tuin en een community project geïnitieerd door Marija Šujica, Müge Yilmaz, en The Beach i.s.m Iris Dik. Op een stuk grond van 45m x 45m, gehuurd van Gemeente Amsterdam in Nieuw West, groeit sinds het voorjaar een doolhof van verschillende eetbaare planten. Het project startte op 1 mei 2021, met het zaaien van de eerste zaden en jonge boompjes, en zal tot half oktober duren. Four Sisters neemt de eeuwenoude landbouwmethode Milpa als leermethode om het idee van ondersteuning te cultiveren en te oefenen met toebehoren in plaats van bezitten, om zo een gemeenschap van verrijkte saamhorigheid te creëren. Four Sisters brengt mensen samen om te leren voedsel te verbouwen op een wederzijds ondersteunende manier; te zorgen voor ons lichaam terwijl we zorgen voor het land; een punt te maken van biodiversiteit en zaadbronnen; en nieuwe lokale netwerken te genereren tussen kunstenaars, boeren, permaculturisten, en bewoners terwijl ze al doende leren.

In samenwerking met W139 hebben Müge Yilmaz en Farah Rahman een participatieve wandelperformance geïnitieerd van het pand van W139 (Warmoesstraat, Centrum) naar het pand van Four Sisters (Tom Schreursweg, Nieuw West). Deze langzame wandeling van het centrum naar de rand van de stad zal begeleid worden door een gids, gespecialiseerd in wilde planten en kruiden in stedelijke omgevingen, en we zullen onderweg kleine porties wilde planten foerageren. De route, ongeveer 8,8 km lang, zal door de parken en ‘groene ruimtes’ van Amsterdam gaan. De wandeling is bedoeld als een ruimte om collectief te leren en kennis te delen over de ruimtes waar we doorheen lopen en de planten die we onderweg tegenkomen. Eenmaal bij de Four Sisters zullen we meer leren over de tuin en Müge’s ervaringen, en zullen we kijken naar de zonsondergang en samen eten bij het vuur (met onze geoogste kruiden).

Foto’s door Jeroen de Smalen.

WHO’S GOING TO DIE IF I KILL MY SELF? is een video, performance en sculpturale installatie geïnspireerd door EMIRHAKIN’s ervaring in, en terugkijkend op, het Turkse leger. Met zijn eigen ervaring van de dienstplicht als uitgangspunt, in relatie tot zijn queer identiteit, maken deze installatie en performance de onderdrukkende structuren zichtbaar die hij moest ondergaan – ze tonen de sociale camouflage waaraan hij zich moest blootstellen. Het werk, dat binnen deze opstelling een nieuwe vorm aanneemt, zal worden gepresenteerd als een permanente installatie en wordt geactiveerd door een aantal terugkomende performances waarin EMIRHAKIN de institutionele en sociale grenzen die hem werden opgelegd, reciteert, opnieuw uitbeeldt en opnieuw tegenkomt. Deze performances, die tijdens de tentoonstellingsperiode zeven keer zullen plaatsvinden, zijn van essentieel belang voor het werk. Het geeft een gelaagde betekenis wanneer het wordt uitgevoerd door het lichaam van de kunstenaar. In deze nieuwe versie van de performance, die voortbouwt op het origineel, zal EMIRHAKIN zich bezighouden met de kruising tussen doodsrituelen in de islam en de mystieke uitdrukking van het islamitische geloof, het soefisme, en hoe dit het ‘sterven voor je sterft’ betekenis geeft.

Pas op! Schokkende inhoud tijdens de performance: Fysiek geweld/pornografie die kijkers als storend kunnen ervaren. De voorstelling is bedoeld voor een volwassen publiek. Voorzichtigheid van de kijker wordt aangeraden.

EMIRHAKIN is een kunstenaar die werkt met tekst, performance en videokunst. Hij onderzoekt de Zelf als een illusie die wordt bewapend door een constellatie van karakters gegeven door anderen om de vraag te beantwoorden: wie is EMIRHAKIN?

Reis naar binnen in een vier uur durende trance-ervaring.

De Zweeds-Nederlandse Jefta van Dinther is weleens omschreven als ‘de ster van de donkere en mysterieuze technodans’. Zijn producties zijn hallucinerend en dynamisch, loeistrak vormgegeven en bieden een blik op de mens in een wereld gedomineerd door technologie. In Unearth focust de choreograaf op de noodzaak om desondanks te blijven voelen.

Van Dinther nodigt met Unearth het publiek uit voor een introspectieve reis. Alleen gebruikmakend van beweging én de stem, biedt het vier uur durende dans-event in kunstencentrum W139 in hartje Amsterdam één grote, voortstuwende trance-ervaring.

De dansers keren hun lichaam binnenstebuiten om diepgewortelde gevoelens over sociale verwantschap, leven en sterfelijkheid bloot te leggen. Ontdaan van theatrale elementen als belichting, muziek en scenografie biedt de voorstelling ruimte om de capaciteiten en onvermogens van de mens in z’n puurste vorm te laten opborrelen.

Terwijl ze persoonlijke interpretaties zingen van popsongs – als intense emotionele en fysieke ontlading – bewegen de dansers verzacht en vertraagd door het publiek. Soms blijven ze hangen of stoppen ze naast iemand, op zoek naar contact of troost.

De titel Unearth verwijst naar iets wat niet van deze aarde is. Hiermee benadrukt Van Dinther hét thema binnen zijn werk van de afgelopen jaren: de technologisering van de wereld waarin we leven. Die is bedoeld om te dienen, maar bestuurt inmiddels ons leven. “Jefta van Dinther slaagt er andermaal in de mens af te beelden als buitenaardse wezens en tijdelijke gasten op deze aarde,” schreef een recensent naar aanleiding van de première.

De voorstelling duurt vier uur, maar het is mogelijk om de zaal op elk moment te verlaten en te betreden, behalve tijdens de laatste – naar een apotheose opbouwende – dertig minuten.

As part of Sadik Kwaish Alfraji’s exhibition A Language Under My Skin, W139 will host a performance by The Names. Shaped by the ideas of critical music, listening and sounding practices, and the position of the post-musical, The Names combines playing musical material with reflections on public space, society, and the world of ideas at large.

The Piece DH (Doug Hammond), composed by The Names initiator Koen Nutters, is an extended structure for modal improvisation based on the letters of the name of Doug Hammond: composer, drummer, musician, poet, and educator. The Names is a new Berlin/Amsterdam/Heerlen collective of creative musicians playing open, yet melodic, pieces in a Cage/Oliveros informed spectrum of improvised strategies and open-ended compositions.

The Names:

Harry Golden – tuba

Marielle Groven – violin

Aimée Theriot – cello

Koen Nutters – bass, composition

Gert-Jan Prins – percussion

Originally inspired by the urgencies of the pandemic and the anosmia that millions of people experienced, The Syntax of Smell looks at the entanglements between scent memory, nostalgia and toxicity.

Our daily life has increasingly been scented by large conglomerates, and many of our scent-based memories conceal histories of pollution, waste, and ecological extraction. Scents of fresh laundry and washed linen are likely the product of laboratory produced nitromusks; the taste of ‘fresh’ supermarket orange juice is usually a product of ethyl butyrate; and the burning of sandalwood incense, a dear memory for many, is both neurotoxic and linked to a few forms of cancer.

Engaging with commercial artificial scent production on a micro scale, The Syntax of Smell simultaneously utilises and critiques the olfactory toolbooks of these large industries. During specified moments when the work is activated in the context of an open lab, visitors will be able to share their stories with Majorana, who in turn will create a special scent for them that evokes their lost memories, while simultaneously underlining the links between our memories, our notion of ‘artificiality’, and pollution.

Times of the performances:

Friday 30 September from 18:00 to 21:00 at W139
Thursday 6 October from 19:00 to 23:00 at W139
Sunday 16 October from 13:00 to 16:00 at W139
Sunday 23 October from 14:00 to 17:00 at W139

Photography by Pieter Kers.

“For six years already I have been moving and becoming with HIV.”

Keeping up with the Virus onderzoekt onderlinge afhankelijkheid, het zoeken naar verbinding, het nemen van risico’s en solidariteit. Met het virus als belichaamde metafoor in het lichaam van de kunstenaar—in een tijdperk van ondetecteerbaarheid—wil Adamczak in de performance de genealogie en dramaturgie van leven met HIV door de jaren heen activeren.

Szymon Adamczak (1991, hij/hem, PL/NL) is een queer dramaturg, schrijver, theater- en performancemaker die in verschillende disciplines werkt. Hij is geïnteresseerd in cultuur rondom HIV en transnationaal queer activisme. Hij is alum van DAS Theater en een huidige fellow van THIRD, een programma voor artistic researchers aangeboden door DAS Research. Als dramaturg is hij gespecialiseerd in het ontwerpen van artistieke processen, (non)verbaal, intiem en documentair werk. In zijn eigen creaties verweeft Szymon poëtische verbeelding, visuele gevoeligheid, theorie en fysieke performance met elkaar. Van 2017 tot 2021 ontwikkelde en presenteerde hij de voorstelling An Ongoing Song met Billy Mullaney. Hij werkt nu als artistiek coördinator van IPOP, een praktijkgericht, onderzoeks- en workshopsprogramma ter bevordering van queer educatie aan de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam. Szymon woont in Nederland en is vrijwilliger voor de HIV Vereniging. Momenteel doet Szymon onderzoek naar Bob Mellors, medeoprichter van het Gay Liberation Front UK, zijn leven en activisme en zijn uiteindelijke tragische dood in Warschau in 1996.

Foto’s door Elodie Vreeburg.

Visuele identiteit door Jacob Hoving.

Substitutes wordt ondersteund door Mondriaan Fonds, Gieskes-Strijbis Fonds, Amsterdam Fonds voor de Kunst, Goethe Institut, Centro Elisarion, Pro Elisarion Association, Monacensia im Hildebrandhaus, Forum Queeres Archiv München, Grafisch Atelier Hilversum en Fonds21.